ΠΡOΛΟΓΟΣ

Príhovor image
Είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι από μικροί ξέρουν τι θέλουν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Εγώ μέχρι σήμερα δεν έχω μάθει. 

Η τύχη στη ζωή είναι σημαντική. Εγώ είχα την τύχη (μεγάλη τύχη για κεντροευρωπαϊά γυναίκα από την πρώην κομμουνιστική Σλοβακία) να ταξιδεύσω επαγγελματικά. Επισκέφτηκα πολλές εξωτικές χώρες. Παρακολούθησα
τη ζωή του κόσμου σε πλούσιες και φτωχές χώρες. Με γοήτευσαν περισσότερο οι δεύτερες. Γιατί; Διότι όσο πιο απλός είναι ο κόσμος τόσο πιο συμπαθής, ευθύς και φιλικός. Στα ταξίδια φωτογράφιζα. Ήθελα να καταγράψω πληθώρα ανεπανάληπτων στιγμών, πολιτισμών. Είχα κατανοήσει ότι μετά από μερικά χρόνια όλα θα είναι διαφορετικά εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και της προόδου. 

“Αυτή η φωτογραφία είναι καλή… και αυτή… και αυτή… Γιατί δε φωτογραφίζετε επαγγελματικά;” με είχε ρωτήσει στον Οίκο Φωτογράφων, στην Μπρατισλάβα, ο σήμερα αείμνηστος Βλαντιμίρ Βόροπγιοβ, μεγάλη προσωπικότητα της σλοβακικής φωτογραφίας, ιστορικός, θεωρητικός και καθηγητής στην Ανώτερη Σχολή Δημιουργικής Τέχνης. Αυτός ο κύριος, πάντα με καλή διάθεση και χαμόγελο, μου δίδαξε κυρίως ότι η φωτογραφία πρέπει να έχει ψυχή. Ήταν μια ώθηση για μένα η οποία ενίσχυσε την προσπάθειά μου να καταγράψω μέσω του φωτογραφικού φακού ανεπανάληπτες και παροδικές στιγμές. 

Με σαγήνευσαν πολλές χώρες και πολιτισμοί. Ο πολιτισμός και η θρησκεία της Αιθιοπίας, οι άγριοι Ντογκόνι αλλά και η παραμυθένια πόλη Τιμπουκτού στο Μαλί, η ζωή της φυλής Χίμπα στη Ναμίμπια, τα μνημεία και παραδόσεις του Νεπάλ, το ιστορικό Μάχτσου Πίτσου στο Περού, η αδάμαστη Ίριαν Τζάγια στην Ινδονησία, οι πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι στο Πακιστάν, τα τζαμιά με μωσαϊκά στην Περσία, το απίστευτο Θιβέτ, η πολύχρωμη Ινδία, το χαμόγελο Μπαγιόν της Καμποτίας, η θανάκα του Μυανμάρ, οι γιορτές και κηδείες στο Μπαλί, τα χρώματα των παραδοσιακών ενδυμασιών και οι πυραμίδες της Γουατεμάλας, τα μνημεία και οι ήπιοι άνθρωποι στο Λάος... 

Αυτός που ταξιδεύει με καταλαβαίνει. Το ταξίδι μας μορφώνει. Μας αναγκάζει να στοχαστούμε, μας σπρώχνει μπροστά. Έφτασα μέχρι τα απομεινάρια της αρχαιότερης πόλης στο κόσμο που βρίσκεται στο Πακιστάν. Στη χώρα την οποία ονομάζουν γενέτειρα της τρομοκρατίας. Η αρχαία αυτή πόλη, Μοχέντζο Νταρ, είναι πέντε χιλιάδων χρόνων. Είναι μια πόλη στην οποία ήρθε μόνο για μας ένας ντόπιος κάτοικος με το ποδήλατο, το αυτόματο όπλο και μία σφαγμένη κότα. Ήταν ντυμένος με παραδοσιακή ενδυμασία που έμοιαζε με πιτζάμα και χαμογελώντας ζήτησε συγγνώμη που είχε αργήσει να μας καλωσορίσει και να μας φιλοξενήσει. Εκείνη τη στιγμή συνειδοποίησα ότι ο πλανήτης μας είναι απίστευτα ενδιαφέρον. Παρεπιπτόντος, ήδη πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι γνώριζαν τον κύβο με τον οποίο παίζεται το επιτραπέζιο παιχνίδι ¨Άνθρωπε, μην θυμώνεις¨. 

Ο κύριος Βόροπγιοβ είπε για μένα ότι ¨κοιτάζω το κόσμο με αγάπη¨. Κρίνετε μόνοι σας

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

ΧΩΡΑ ΠΟΛΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Životopis
Silvia Vaculíková, EFIAP, MZSF 

Γεννήθηκε στις 22.07.1967 στην πόλη Τρνάβα. Είναι δισέγγονη του εφευρέτη του αλεξιπτώτου Στέφαν Μπανίτς και εγγονή του εξερευνητή της σπηλιάς Ντρίνα που βρίσκεται στην περιοχή Σμολενίτσε. 

Μετά το τέλος των σπουδών της εργάστηκε σε ταξιδιωτικό γραφείο. Αργότερα ίδρυσε δικό της ταξιδιωτικό γραφείο που εξειδικεύεται στην εξερεύνηση και γνωριμία εξωτικών χωρών. 

Ζει και εργάζεται στην Μπρατισλάβα. Η ίδια έχει ταξιδέψει στις πέντε ηπείρους όπου επισκέφτηκε πάνω από 122 χώρες. 

ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Επικοινωνια